فلسفه از نظر ویتگنشتین دوم

این مقاله به بررسی دیدگاه ویتگنشتاین دوم درباره فلسفه می پردازد. نگاه او به فلسفه تفاوتی بنیادین با دیدگاه های غالب فیلسوفان دارد. فلسفه نزد او نه حل مسائل به روشی جدید، بلکه بازخوانی دوباره اصل مسائل فلسفی است. برای رسیدن به این هدف گزاره های گرامری مطرح می شود که وظیفه آن بررسی کاربردهای واژه ها و نشان دادن استعمالات نابجای آنهاست.«بازی های زبانی» از ابداعات دیگر اوست که نقش مهمی در نشان دادن تنوع حوزه های مختلف زبانی به عهده دارد، بازی هایی که شباهت آنها خانوادگی است و همه به نوعی قاعده مندند.ویتگنشتاین بازی های زبانی مختلف را به صورت اموری بدیهی می پذیرد و صرفا آنها را توصیف می کند. از این رویکرد به «طبیعت گرایی ویتگنشتاین» تعبیر شده است. زبان صورت زندگی است و قابل تفکیک از سایر فعالیت های انسان نیست. ویتگنشتاین زبان را نهادی انسانی می داند؛ یعنی زبان مجموعه ای از فعالیت های خود ـ ارجاع و جمعی است. بررسی خصوصیات زبان و بازی ما را به شناخت دقیق تری از بازی های زبانی می رساند. ویتگنشتاین این شناخت دقیق را برای آشکار کردن مرزهای بازی ها از یکدیگر و در نهایت، ایضاح مشکلات فلسفی به کار می گیرد. انتهای مقاله به مقایسه ای میان تراکتاتوس و تحقیقات فلسفی می پردازد و نشان می دهد که چگونه رأی ویتگنشتاین درباره گزاره های فلسفی، از تراکتاتوس تا تحقیقات فلسفی دچار تحول شده است.